රාහුල් ගාන්ධිගේ අවන්හල් බිල් ගෙවිල්ල හා මුම්බායි නගරයේ තරුණ ජීවිතය [ Rahul Gandhi's restaurent bill and life of young people in Mumbai]

ඉහත ලිපිය හින්දුස්තාන් ටයිම්ස් පුවත්පතේ වෙබ් සංස්කරණයෙනි. රාහුල් ගාන්ධි වන්කඩේ ලෝක කුසලාන තරඟය බලන්නට යන අතරමග වන්කඩේ ක්‍රීඩාංගණය අසල සුප්‍රසිද්ධ චව්පති මුහුදුවෙරල තීරය අභියස පිහිටා ඇති නිව්යෝකර් නම් අවන් හලට ගොඩ වැදුනු බවත් මිතුරන් කිහිපදෙනෙකු ආරක්ශකයින් කිහිප දෙනෙකු සමග එහි ගොඩවැදුනු රාහුල් පිසා හා තවත් ආහාර කිහිපයක් භුක්තිවිඳ ඉතා විනීතව බිල ඉල්ලාගෙන යහලුවන් සමග බිල බෙදාගෙන ( dutch - යනු බිල බෙදාගෙන ගෙවීමයි) ගෙවා පිටත්වූ බවයි.

රාහුල් ගාන්ධි යනු ඉන්දියාවෙ ඔටුන්න හිමි කුමාරයායි. මේ ලිපියේ අරමුන ඉන්දියාවේ ඔටුන්න හිමි කුමාරයා අපේ ඔටුන්න හිමි කුමාරයා හා සැසඳීම පමණක්ම නොවේ. මුම්බායි නගරයේ තරුණ ජීවිත ගෙවෙන ආකාරය ගැන යම් සඳහනක් කිරීම මෙහි වැදගත්ම අරමුණ වෙනවා. මාගේ කලින් ලිපියට කොමෙන්ටුවක් සැපයූ එක් සහෘදයෙකු ඉන්දියාවේ ජීවන අත්දැකීම් බ්ලොගය හරහා එලි දක්වන්න කියලා ඉල්ලීමක් කරලා තියෙන නිසාත් සැතපුම් විස්සක් තරම් මෑතින් තිබුනත් ලාංකිකයින් සතුව ඉන්දියාව පිලිබඳව නොදැනුවත්කම පමණකින් හෝ දුරු කිරීමට උත්සහයක් ගතයුතු නිසාත් මේ ලිපිය ලියන්නට සිතුනා.

රාහුල් ගාන්දි යහලුවන් කිහිපදෙනෙකු හා ආරක්ශකයින් කිහිපදෙනෙකු සමග පැමිණි බව සඳහන් වනවා. ලංකාවේ ඔටුන්න හිමි කුමාරයාට වඩා දැඩි ත්‍රස්තවාදී තර්ජන ඇති තරුණ නායකයෙකු වුනත් රාහුල් හතරවටින් බැකප් රථ වටකරගෙන කොමාන්ඩෝවන් පිරිවාගෙන ගමන් බිමන් යන්නේ නෑ. ඒවගේ අපේ කුමාරයා වගේ රාහුල් යන යන තැන ටීවී කැමරා අටවාගෙන ඉන්නා, පඩයක් ගියත් රැකෝඩ් කරගන්නා රජයේ මාධ්‍ය කවටයින් රාහුල් වටා නැතුවා මෙන්ම රාහුල් පස්සේ වැටි වැටී දුවන රජයේ උසස් නිළධාරීන්ද, පොලිස් ලොක්කන්ද ඇත්තේ නෑ. ඒ වගේම රාහුල් යනෙන තැනනක සාමාන්‍ය ජනජීවිතයද අඩාල වන්නේ නෑ. 

අපේ කුමාරයාට යාලුවොත් එක්ක පිසා කන්නට හිතුනානම් පීසා කඩේ පැය දෙක තුනකට කොමාන්ඩෝ අත් අඩංගුවට පත්වෙනවා විතරක් නෙමෙයි ඒ හතරමායිමක වැඩකට එන මිනිහෙකුට වාහනයක් නවත්වාගන්නට පාරේ පයින් යන්නටවත් බැරිවෙනවා  වගේම පීසා කඩේ ඉන්නා අනෙක් ගණුදෙනුකරුවන්ටත් නිදහසේ කෑමක් බීමක් ගෙන යන්නට ඇති අවස්ථාවත් අහිමිවන බව නිසැකයි.

රාහුල් බිල ගෙවපු විධිය කියනකොට අපේ සමහර ඇත්තන් හිනාවෙන්නටත් ඉඩ තියෙනවා. "හයියෝ රාහුල්ට ලැජ්ජා නැද්ද බිල බෙදාගෙන ගෙවන්න? මාර හිඟන්නෙක්නේ මූ....." අපේ කස්ටිය හිතන්නට ඉඩ තියෙනවා.

කළබල වෙන්න එපා රාහුල්ගේ හැසිරීම ඔහු ලෝබයෙකු නිසා නොව මුම්බායි නගරයේ තරුණතරුණියන්ගේ සාමාන්‍ය හැසිරීම පිලිබිඹු කරන්නක් පමනයි. රැකියාවෙන් පසු කොල්ලො ටික එකතුවී පෙලේන්ටි කඩයකට ගොස් වඩයක් කා ප්ලේන්ටියක් සිගරට් එකක් බීම ලංකාවේ කොල්ලන්ගේ සිරිතක්. මම ලංකාවේ ඉන්නකොටත් එහෙමයි. මෙහේ තියෙන වෙනස මෙහේ කොල්ලන් සමග කෙල්ලන්ද සෙට්වීමයි. ලංකාවේනම් ඔෆිස් එකේ කෙල්ලෝ ටිකක් එක්ක හවස්වරුවේ කෑමක් බීමක් ගන්නට ලැබෙන්නේ හරිම කලාතුරකින්නේ. අපේ ඔෆිස් කෙල්ලෝ වැඩ ඇරුනු ගමන් ඔෆිස් වෑන් එකට දිව්වත් මෙහේ ඔෆිස් වෑන් කියලා දෙයක් නෑ. හැමෝම යන්නේ බස් එකේ, කෝච්චියේ නැතිනම් ත්‍රීවීල් එකේ. ඒ නිසා වැඩ ඉවරවෙලා කොල්ලෝ කෙල්ලෝ කල්ලි ගැහිලා අතේ ඇති මුදලට කොහේ හෝ අවන්හලකට ගොස් පැය දෙකතුනක් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදීම මෙහේ සුලබ දෙයක්.

ඉන්දියාවේ ලාබාල තරුණියන්ට ලංකාවේ තරුණියන්ට වඩා නිදහස තිබෙන බව කිව යුතුයි. ලංකාවේ නම්   ඉඳලා හිටලා හරි හවසට කොල්ලොත් එක්ක සෙට්වෙලා යන කෙල්ලන් දිහා වපර ඇහින් බැලුවත් මෙහේ එහෙම ලෙඩක් නෑ. ඒකෙන් කියවෙන්නේ නෑ මෙහෙ දෙමව්පියන් තමන්ගේ තරුණ දියණියන් පරිස්සම් කරන්නේ නෑ කියලා. හැම ගෑනු ළමයෙකුටම හවසට ගෙදර සිටිය යුතු වෙලාවක් (curfew time) තියෙනවා. ගොඩක් ගෑනු ලමයින්ට රාත්‍රී 8-9 වෙනකම් නිවසෙන් පිටව සිටින්නට නිදහස තියෙනවා. ඒ නිසා එයාලව අරගෙන යන අපේ යුතුකම වෙන්නේ කෙල්ලෝ ගෙදර ඉන්න ඕනෑ වෙලාවට පැයකට කලින් කලා බීලා ඉවරවෙලා පිටත් වෙන එක.

ඒ වගේම ලංකාවේ වගේ ගෑනු ළමයින් තනිවම යැවීමට නොහැකිවීමේ කරුමයක් මුම්බායි නගරයේ නෑ (ඉන්දියාවේ දිල්ලි, බැන්ගලෝර් වගේ නගර මුම්බයි නගරය තරම්ම තරුණ ගෑනු ළමයින්ට ආරක්ශිත නොවන බවත් කිවයුතුයි. ඒ අතින් මුම්බායි නගරය තියෙන්නේ ඉහලින්). 

මෙහේ ත්‍රීවීලර් රියදුරන් ලංකාවේ ත්‍රීවීල් අයියලා එක්ක බලනකොට ඉතාම විනීතයි. තීවීල් එකට තනිවම නගින ගෑනු ළමයින්ගෙන් අනවශ්‍ය ප්‍රශ්ණ ඇසීම් මෙහෙ ඇත්තේම නෑ. අහන්නේ යන්න ඕනෑ කොහාටද කියන එක විතරයි. ඉන් එහාට වචන හුවමාරුවක් වෙන්නේ කලාතුරකින්. නගින්න කලින් ගණන් කතාකරගැනීමේ අවශ්‍යතාවයකුත් මෙහේ නෑ. හැම ත්‍රීවීලරයකම මීටර් හයිකරලා තියෙන නිසා මීටරේට අනුව ගෙවන එක විතරයි තියෙන්නේ. (මීටර් වෙනස් කරලා ටිකක් හයීයෙන් දුවන්න සෙට් කරලා තියෙන ත්‍රීවීලරුත් තියෙනවා-ඉන්දියාවනෙ ඉතින්..) ඒ වගේම ගණන් සාධාරණයි. හවසට, වැස්ස වෙලාවට, තරුණ ජෝඩු නගිනකොට ගණන් උස්සන, නංගිලාට ගොඩාක් හිතවත් ත්‍රීවීල් අපතයින් මෙහෙ ඇත්තේම නෑ.

ඒ නිසා ගෑනු ළමයි කොහේ හරි එක්කගෙන ගියහම ගොඩාක් රෑවෙලා නැත්නම් (රෑ 8-9 කියන්නේ මෙහෙ රෑ නෙමෙයි- හවස ) ඒ ළයින්ව ගෙදර ලඟට ගිහින් ඇරලීමේ වගකීමක් පිරිමි අපිට පැවරෙන්නේ නෑ. ත්‍රීවීල් එකකින් ලඟම දුම්රිය පොලට යන ගෑනු ළමයෙකුට විනාඩි 5න් පහට වගේ එන නගරසේවා දුම්රියක නැගලා ඉක්මණින් නිවසට යන්නට පුලුවන්. ඒ වගේම හැම දුම්රියකම කාන්තාවන්ට පෙට්ටි දෙකක්ම වෙන් කරලා තියෙන නිසා නිදහ්සේ තරුණියකට, කාන්තාවකට සිය ගමනාන්තය දක්වා යන්නට පුලුවන්. ලංකාවේ වගේ ජැක් ඔස්තාර්ලා ඉන්දියාවේ නැති බව කිව යුතුයි. ඒ වගේම මෙහේ කෙල්ලෝ ලංකාවෙ අය වගේ නොපනත්කම් ඉවසන අය නම් නෙමෙයි. ජඩවැඩක් කරන්නට එනවානම් මහ හඬින් බැන වැදී අතුල් පහරක් ගසන්නට මැලිවෙන අය නොවෙයි ඉන්දියාවේ කෙල්ලෝ. නිහඬව දුක් විඳීම ලංකාවට කාන්තාවන්ට ආවේනික වුනත් මෙහේ එහෙම නෑ. ඕනෑම දෙයක් කෙල්ල කැමතිනම් විතරයි.

මේ නිසාම වැඩ අහවර වුනු හවස් වරුවට යහලු යෙහෙලින් එක්ව පැයක් දෙකක් දොඩමළුව ඉඳ කාපු බීපු දේවල් වලට නූලට බිල බෙදාගෙන (ගොඩක් වෙලාවට ගෑනු ළමයින්ට නොමිලේ) සතුටින් විසිර යාම මුම්බායි නගරයේ තරුණ ජීවිතවල අංගයක්. ඒ නිසාම ලංකාවේ රැකියා කරන තරුණ ජීවිත වලට වඩා ඉන්දියාවේ රැකියා කරන තරුණ ජීවිත වලට සතුටින් සිටීමේ නිදහස තිබෙන බව කිවයුතුයි.

මේ නිදහස රාහුල් ගාන්ධිට හා ඔහුගේ ධනවත් මිතුරන්ට වගේ දුප්පත් තරුණ තරුණියන්ටත් පොදුයි. එය උදුරා ගන්නට සත් ගුණවත් පොලිස් රාළහාමිලාට, බණ කියන සාදුලාට, පූසාරිලාට කිසිම අවස්ථාවක් නෑ. දැඩි ආගමික භක්තියකින් යුතු ජාතියක් වුනත් වැදගත් කිසිම අවස්ථාවකට ( පෞද්ගලික අවස්ථා හැරුණකොට ) ආගම් ගාවා ගැනීම, පූජකයින් ගෙන්වා දේශානා කරවීමේ සිරිතක් මෙහේ නෑ. ඒ නිසා ලංකාවේ භික්ශූන් වගේ පොදු ජනයාගේ හැම දෙයකට ඇඟිලි ගහන, ඒවාට උපදෙස් දීම තමුන්ගේ අයිතියක් බවට සලකන පූජක නඩයක් මෙහේ ඇත්තේ නෑ. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකම් දෙමව්පියන්ට සළකපන් යකුණේ කියමින් තරුණ පරපුරට ගරහන සාදුලා මෙහේ නැතත් ඉන්දියානු තරුණ තරුණියන් සිය දෙමව්පියන්ට දක්වන්නේ පුදුමාකාර භක්තියක්. හින්දු, සීක් ජෛන මෙකී නොකී මොන ආගමක් ඇදහුව්ත් මොන දෙවියන් වැන්දත් ඉන්දියාවේ තරුණ තරුණියන් දෙමව්පියන්ට දැඩිලෙස භක්තිමත්, දෙමව්පියන්ගෙන් වැඩ නොගන්නා, තමුන්ගේ වැඩ තමුන්ම කරගන්නා ඉතා නිදහස් තරුණ කැළක් බව කිවයුතුයි.

මේ නිසාම ඉන්ටර්විව් එකකට, විභාගෙට නැත්නම් වෙන මොකක් හරි එකකට (පාසැල් ළමුන් හැරුණු කොට ) දුවලා වගේම පුතාලාගේ වුනත් පස්සෙන් එන අම්මලා තාත්තලා මෙහේ බොහෝම හිඟයි. මෙය මගේ නිරීක්ශණයක් වගේම පෞද්ගලික අත්දැකීමක්. ඉන්දියාවේ අධ්‍යාපන ආයතනයක දේශකයෙකු වන මට මගේ දේශන සටහන් හා සකස් කරගැනීම සඳහා අර්ධකාලීනව සේවය කිරීමට තරුණියකගේ සේවය අවශ්‍ය වුනා. පුවත් පතක ලුහුඬු දැන්වීම් තීරයක දැන්වීමක් දැමූ මා විශ්වවිද්‍යාලයක කළමණාකරනය හදාරණ (මාගේ විෂය ) තරුණියන් හට සේවය සඳහා ආරාධනාකලා.  දැන්වීමේ සඳහන් මාගේ දුරකථන අංකයට ඇමතුම් ගණනාවක් ලැබුනු අතර ඊමේල් හරහා ඔවුන්ගේ ජීව දත්ත ගෙන්වාගත් මා සුදුසු යයි හැඟුනු කිහිපදෙනෙකුට සම්මුඛ පරීක්ශණයක් සඳහා පැමිණෙන්නට යයි දැන්වූවා. මොවුන් මගේ පෞද්ගලික සහයට සේවයට ගන්නා නිසා ආයතනයේදී ඔවුන් මුණ ගැසීමට අකමැති වුනු මා ඔවුන් හට මාගේ සේවාස්ථානයට නුදුරින් තිබූම් ජනාකීර්ණ අවන්හලකදී මා මුණ ගැසෙන ලෙස දැන්වූවා. 

ලංකාවේ සම්මුඛ පරීක්ශණ සිදුකොට අත්දැකීම් ඇති, එකල ඉන්දියාවට අලුත් වුනු මා සිතා සිටියේ පෞද්ගලිකව මොවුන් මාගේ සේවයට බඳවා ගන්නා නිසා ඔවුන් සමග එන දෙමව්පියන්ට හෝ ආරක්ශකයින්ට මා පිලිබඳ සියලු විස්තර ලබාදී ඔවුන්ගේ සම්මුඛ පරීක්ශණයකට මට මුහුණ දෙන්නට වේ යනුවෙනුයි. එහෙත් පුදුමයකට මෙන් වයස් 20-22 අතර වුනු මේ තරුණියන් සියලුදෙනාම සිය විශ්වවිද්‍යාල දේශණ අවසන්ව පොත් මල්ලද එල්ලාගෙන තනිවම පැමිණ සිටි අතර නොබියව සම්මුඛ පරීක්ශණය මුහුණ දුන් ඔවුන් (වෙනස් වෙලාවන් ලබාදී තිබුණු නිසා ඔවුන් සම්මුඛ පරීක්ශණයකට මුහුණ දුන්නේ තනිවමයි ) මා විසින් ඔවුන්ට ලබාදුන් සංග්‍රහත් නොපැකිල භුක්ති විඳ මාගෙන් ඔවුන්ට දැන ගන්නා වුවමනා වුනු කරුණු ද දැනගෙන පිටත්ව ගියා. මෙලෙස මා වැනි විදේශිකයෙකුට පෞද්ගලික සහයිකාවක් ලෙස සේවය කරනවාට දෙමව්පියන් කැමතිවේදැයි ඇසූ විට ඔවුන් සියලුදෙන කියා සිටියේ දෙමව්පියන් තමන් කැමැත්තෙන් කරන කිසි දෙයකට විරුද්ධ නොවන බවයි.

ලංකාවේ පෞද්ගලික ව්‍යාපාරක ස්ථානයක විධායක නිළධාරියෙකු ලෙස මා සේවය කරද්දී මාගේ අත්දැකීම නම් සම්මුඛ පරීක්ශණ සඳහා පැමිණෙන තරුණ තරුණියන් (විශේෂයෙන්ම පලමු රැකියාව - පලමු සම්මුඛ පරීක්ශණය සඳහා) සිය දෙමව්පියන් උගන්වා එවූ දේවල් කියන්නට ගොස් අමාරුවේ වැටුනු බවයි. මාගේ ඉන්දියානු සම්මුඛ පරීක්ශණයට පැමිණි බොහෝ තරුණියන්ට එය ඔවුන්ගේ ප්‍රථම රැකියා සම්මුඛ පරීක්ශණය වුවත් ඔවුන් එයට මුහුණ දුන් ආකාරය දෙස බලන විට ඔවුන් නිදහසේ සිතන, ජීවිතයට තමුන්ගේම කියා ඉලක්කයක් (දෙමව්පියන් ලබාදුන් ඉලක්කයක් නොව) ඇතියවුන් බව මට තහවුරු වුනා.

නූතන ඉන්දියාවේ දියුණුවත් අපගේ පසුගාමීත්වයේ රහසත් අප රටවල් දෙකෙහි තරුණ පරපුරුවලට තම ජීවිත සකසාගන්නට ඇති නිදහස බව මට හැඟෙනවා. මා වැරදිවන්නට පුලුවන්, ඒත් මගේ පෞද්ගලික අදහස එයයි.